|
1. |
|
|
|
|
Πάνω σε ένα μόριο σκόνης που παρασέρνει ο άνεμος
Υφαίνουν νυχτερινούς μανδύες σε πειρατικές σημαίες καραβιών οι φάντασες
Κάτι περίεργοι τύποι ομοιώματα ανέμων ντύνουν τις κάμαρες αχνό πορτοκαλί
Σαν κείνα τα ηλιοβασιλέματα των ανατροπών
Την ώρα που οι λύκοι μεταμορφώνονται σε κύκνους
Τότε που οι αγάπες δραπετεύουν και κάνουν τρέλες σκουντουφλώντας στα σύννεφα
Κι ύστερα βγαίνουν τα φεγγάρια αγκαλιά
Φωνάζουν στα μεγάφωνα της πλάσης μέχρις ότου να βρουν τα καταφύγιά τους κι αυτά
μέχρις ότου το βλέμμα τους να κυκλώσει την αύρα μας
Πάνω σε ένα μόριο σκόνης που παρασέρνει ο άνεμος
ποίηση - απαγγελία: Γιάννα Κούλα
μουσική: Παναγιώτης Μίτσης
|
|
2. |
|
|
|
|
Πάνω σε ένα μόριο σκόνης που παρασέρνει ο άνεμος
Εκεί γεννήθηκα, Εκεί μεγάλωσα και γέμισα και άδειασα
Κι έγινα χιλιάδες μικρά κομμάτια
χιλιάδες μικρά, άφαντα μικροσκοπικά κομμάτια
που ταξίδεψαν τη γη ολάκερη
κι είδαν γιορτές και σφαγές, πανηγύρια και πολέμους, έρωτες και αίματα
να σκορπούν στις ατμόσφαιρες
κι όταν μαζεύτηκαν ξανά γύρω από τον πυρήνα
είχαν πίκρα και χαρά και γνώση για την υπέρτατη μηδαμινότητά τους
Πάνω σε ένα μόριο σκόνης που παρασέρνει ο άνεμος
ποίηση - απαγγελία: Άρτεμις Αγαθοπούλου
μουσική: Παναγιώτης Μίτσης
|
|
3. |
|
|
|
|
Πάνω σε ένα μόριο σκόνης που παρασέρνει ο άνεμος γεννήθηκε μια μέρα.
Εκείνη τη σκόνη των αστεριών που μοιάζει με το φτερό των Ινδιάνων και στροβιλίζεται πάνω απ’ τη γη, κάθε που η γέννα μιας ψυχής πλησιάζει.
Και είναι αλήθεια, μα το ’παν ψέμα, πως η ψυχή γεννήθηκε στο σκονισμένο αστεριών το στέμμα.
Και ήταν ψέμα, μα το ’παν αλήθεια, πως η ψυχή γεννήθηκε στων αστεριών τη σκόνη την περίσσεια.
ποίηση: Χριστίνα Φούσκα
απαγγελία: Γιάννα Κούλα, Χριστίνα Φούσκα
μουσική: Παναγιώτης Μίτσης
|
|
4. |
|
|
|
|
Πάνω σ´ ένα μόριο σκόνης
Που παρασέρνει ο άνεμος
Καθίσαμε να ξεκουραστούμε
Λύσαμε τα κορδόνια
Σιάξαμε τα ρούχα
Σηκώσαμε τα μαλλιά στο σβέρκο
Ξανασάναμε
Η πόλη κάτω μας ανοίγει στο σούρουπο
Τ´ αστέρια ανεβαίνουν - αγκαλιά -
Στροβιλιζόμαστε προς τα κάτω
Ξεπεζεύουμε
Πού θα στρέψουμε και ποιον έρωτά μας;
ποίηση: Χαρά Ποιητίδου
απαγγελία: Γιάννα Κούλα
μουσική: Παναγιώτης Μίτσης
|
|
5. |
|
|
|
|
Μούσα
Τεχνίτρια του νου.
Πάνω σ’ ένα μόριο σκόνης που το παρασέρνει ο άνεμος έχασα το σκήπτρο μου.
Χάρισμα σου λοιπόν.
Τα λόγια σου.
Προφητείας σκευωρία
Σε παρατηρώ
Καθώς χάνεσαι του ζέφυρου αιχμάλωτη.
Μοιάζεις πορφυρογέννητη
Πάνω σε άμαξα
Κι όσο με πλησιάζεις ταλαντεύομαι.
Μοχθώ να χωρέσω σε μια ελεεινή φάρσα.
Καταφεύγω σε σένα προσκυνητάρι μου
Φλερτάρω με τη σκιά σου
Δεν ακούω πια τα άθλια κύμβαλα που ακούγονται από μακριά
Περιπλανώμενη πάντα αναζητώντας να χωρέσω σε ξένα όνειρα, σε αποχαιρετώ.
Πάνω σ ένα μόριο σκόνης γατζώνομαι να με παρασύρει
ποίηση: Γιάννα Κούλα
ερμηνεία: Κωνσταντίνος Μπάζας
μουσική: Παναγιώτης Μίτσης
|
|
6. |
|
|
|
|
Πάνω σ ένα μόριο σκόνης που το παρασέρνει ο άνεμος
ξηλώνονται οι τσέπες σου κλωστή την κλωστή
κι αδειάζουν τα τελευταία λεπτά ενός χρόνου γκρίζου
εκείνα τα ψίχουλα των βουβών λέξεων
το άκοπο εισιτήριο παλιών ταξιδιών
μια γραμμή τηλεφώνου να βουίζει
και μαζί ο συνδετήρας που συγκρατούσε συμβόλαια ασφάλειας αυτοκινήτου, πυρός, σεισμού, κλοπής, θανάτου.
Χύνονται χάνονται μένουν άδειες οι τσέπες κι εσύ σε ένα αρόδο μετέωρο.
ποίηση: Έλενα Ζερβού
ερμηνεία: Γιάννα Κούλα
μουσική: Παναγιώτης Μίτσης
|
|
7. |
|
|
|
|
Πάνω σ’ ένα μόριο σκόνης που παρασέρνει ο άνεμος
Οι πεθαμένοι ποιητές ορκίζονται στην Πρώιμη Άνοιξη των παιδικών τους χρόνων
Όταν στερεύει η ψυχή τους
Όταν οι εφιάλτες ντύνονται με γιορτινά ρούχα
Όταν τα κεριά των γενεθλίων αρνούνται να ανάψουν
Χτίζουν πολιτείες, φυτεύουν λέξεις στο παρθένο χώμα
Στήνουν χορούς με τις νεράιδες των αθώων ονείρων
Και ό, τι αγαπούσαν, το αγαπούν περισσότερο
ποίηση: Πάνος Ζώης
ερμηνεία: Πάνος Ζώης - Γιάννα Κούλα
μουσική: Παναγιώτης Μίτσης
|
|
8. |
|
|
|
|
Πρωί.
Ντύθηκε μόνο εκείνη και κουβάλησε αγόγγυστα την σπονδή του στο φευγιό της.
Την ίριδα του αετού με εικόνες απ’ τα οράματα των προφητών.
Το φτερό της πεταλούδας με την άκρατη απαλότητα του απείρου.
Το κόκκινο στην άκρη του ψαλιδιού με την μνήμη του θυμικού του είδους.
Το Άλφα της αέναης αρχής.
Φύσηξε απλά τον χρόνο απ’ την ανάσα του για το ξεκίνημα.
Βράδιασε.
Και εκείνη ώρα τώρα, ταξιδεύει πια, μακάρια και οπλισμένη πάνω σ ένα μόριο σκόνης που το παρασέρνει ο άνεμος.
ποίηση - ερμηνεία: Μαργαρίτα Αναγνώστου
μουσική: Παναγιώτης Μίτσης
|
|
9. |
|
|
|
|
Πάνω σ ένα μόριο σκόνης που το παρασέρνει ο άνεμος πήγε και στάθηκε η Σκέψη ένα απομεσήμερο καλοκαιριού.
‘Μα πώς; Πώς έγινε;’, αναρωτήθηκε.
‘Όλα τα έχω καθαρίσει όλα καλοβαλμένα, γυαλισμένα, τακτοποιημένα στο κατώφλι του χρόνου, πώς τόλμησε τώρα τούτο δω, ένα τόσο μικρό μόριο σκόνης να με σταματήσει;’
Προσπάθησε η Σκέψη να ξεφύγει, όμως αυτό ήταν αδύνατο. Κι όσο περισσότερο προσπαθούσε τόσο περισσότερο κολλούσε πάνω του και, κοίτα τώρα να δεις, πώς ο άνεμος μεγάλωνε τη σκόνη ώσπου έκλεισε μέσα τη Σκέψη και την παρέσερνε όλο και πιο πίσω:
‘Να καθαρίσεις, δεν ακούς;, άχρηστη! σήκω! Τι σκόνη! Ξημέρωσε! Πάλι τα ίδια; Τι βρώμικη που είσαι, να καθαρίσεις, βρώμικη, βρωμιά, γωνίες δεν έχει το πάτωμα; μη κάθεσαι, μη πεις, μη δεις, μη βγεις…’.
Η φωνή δυνάμωνε ολοένα και περισσότερο και για μια στιγμή η Σκέψη νόμισε πως έβγαινε από μέσα της, πώς ήταν η δική της φωνή.
Ξύπνησε τρομαγμένη, κύλισε προς το μισάνοιχτο παράθυρο κι αφέθηκε εκεί, να την παρασέρνει ο άνεμος.
ποίηση: Ελένη Κολοκούρη
ερμηνεία: Ελένη Κολοκούρη
φωνητικά: Billie Rose
μουσική: Παναγιώτης Μίτσης
|
|
10. |
|
|
|
|
Πάνω σε ένα μόριο σκόνης που το παρασέρνει ο άνεμος
Έχτισα τα όνειρά μου.
Ρίζες να βγάλουν, Θεόρατα να γίνουν, Υπόσταση να πάρουν.
Ταξίδι ανεξέλεγκτο του ανέμου
Χωρίς πυξίδα πήραν,
Πάνω από πεδιάδες και βουνοκορφές και θάλασσες αγριεμένες
Ψάχνοντας απάγκιο να σταθούν,
Τοίχο να στηριχθούν,
Λίπασμα να φουντώσουν…
Τι λάθος τα όνειρα ανεξέλεγκτα να στέλνεις Χωρίς τον πολικό αστέρα συντροφιά τον δρόμο για να δείχνει
Χωρίς το φως του φεγγαριού το δρόμο να φωτίζει
Χωρίς πανιά τον άνεμο φίλο τους να κάμουν.
Τι λάθος…
Τι λάθος…
ποίηση: Σωτηρία Τζιούρη
ερμηνεία: Σωτηρία Τζιούρη
φωνητικά: Κώστας Χριστοδούλου , Γιάννα Κούλα
μουσική: Παναγιώτης Μίτσης
|
|
11. |
|
|
|
|
Πάνω σ' ένα μόριο σκόνης που το πήρε ο άνεμος, έγραφα ότι είμαι γυναίκα!
Πάνω σ' ένα μόριο σκόνης που το πήρε ο άνεμος, έγραφα πράξεις που με πλήγωσαν!
Κάθε χειμώνα καθάριζα και ξεσκόνιζα τα γεγονότα.
Κάθε καλοκαίρι έψηνα τις πληγές μου στην αλμύρα
Νόμιζα πως μεγάλωνα τα παιδιά μου, σ' ένα περιβάλλον καθαρό, υγιές, χωρίς πληγές, χωρίς διάφορες
Αγόρι; Κορίτσι; Άνθρωπος;
Κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια ώσπου...
Σταμάτησα να καθαρίζω τη σκόνη
Κι άρχισα να γράφω πάνω της τα δικά μου, τα δικά σου.... Κι ύστερα άρχισα να λέω στα παιδιά μου ιστορίες αληθινές!!
Πάνω σ' ένα μόριο σκόνης που το πήρε ο άνεμος ταξιδεύει μια ιστορία, ακούει κανείς;
ποίηση - απαγγελία: Βάσω Νικολάου
μουσική: Παναγιώτης Μίτσης
|
|
12. |
|
|
|
|
Πάνω σε ένα μόριο σκόνης που παρασέρνει ο άνεμος
Πάνω σε ένα μόριο σκόνης η ύπαρξή μας ολόκληρη
Είμαστε σπουδαίοι λες, τι είναι ο άνεμος μπροστά μας
Εσύ κι εγώ
Κι εκείνος;
Εκείνος που συναντήσαμε σήμερα;
Κοιμάται μέσα σε μια βάρκα
μέσα σε μια βάρκα στη στεριά
χειμώνα καλοκαίρι, χωρίς φαί, χωρίς τσιγάρο, χωρίς γλώσσα, χωρίς άνεμο
είναι σπουδαίες οι αγάπες μας λες
είναι σπουδαία τα φεγγάρια μας, λες
κι εκείνος κοιμάται μέσα σε μια βάρκα
μέσα σε μια βάρκα στη στεριά
χειμώνα καλοκαίρι
χωρίς μια αγάπη, χωρίς ένα φεγγάρι στον κόρφο του
ποίηση - απαγγελία: Άρτεμις Αγαθοπούλου
μουσική: Παναγιώτης Μίτσης
|
|
13. |
|
|
|
|
Πάνω σ´ ένα μόριο σκόνης που παρασέρνει ο άνεμος περιμένουμε
Γυαλίζουμε τα πράσινα παπούτσια μας
περιμένουμε να προσγειωθούμε κάπου
Εκεί που καθένας φοράει ό,τι παπούτσια θέλει
Και παρόλο που είναι τόσοι πολλοί
Κανένα ζευγάρι δεν μοιάζει με τα άλλα
μόνο σκονίζονται το ίδιο σαν χιονίζει μόρια σκόνης
που παρασέρνει προς τα κει ο άνεμος
ποίηση - ερμηνεία - μουσική: Παναγιώτης Μίτσης
|
|
14. |
|
|
|
|
Εντός του οστεοφυλακίου
Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα
Τα ξύλινα κουτιά ορίζουν ακριβώς
την έκταση της Μη Ύπαρξης
Παρόλ’ αυτά θεωρώ το μέγεθός τους τεράστιο
Μια μετά θάνατον πλεονεξία
Θα αρκούσε ένα μόριο σκόνης που το παρασέρνει ο άνεμος
Ως αποθήκη του Τίποτα
ποίηση - απαγγελία: Πάνος Ζώης
φωνητικά: Billie Rose - Γιάννα Κούλα
μουσική: Παναγιώτης Μίτσης
|
14 αφηγηματικές μουσικές ιστορίες πάνω σ' ένα μόριο σκόνης που παρασέρνει ο άνεμος
released November 19, 2021
Συντελεστές
ποίηση:
Άρτεμις Αγαθοπούλου, Μαργαρίτα Αναγνώστου, Έλενα Ζερβού, Πάνος Ζώης, Ελένη Κολοκούρη, Γιάννα Κούλα, Παναγιώτης Μίτσης, Βάσω Νικολάου, Χαρά Ποιητίδου, Σωτηρία Τζιούρη, Χριστίνα Φούσκα
ερμηνεία:
Άρτεμις Αγαθοπούλου, Μαργαρίτα Αναγνώστου, Πάνος Ζώης, Ελένη Κολοκούρη, Γιάννα Κούλα, Παναγιώτης Μίτσης, Κωνσταντίνος Μπάζας, Βάσω Νικολάου, Σωτηρία Τζιούρη, Χριστίνα Φούσκα
φωνητικά:
Γιάννα Κούλα, Bilie Rose, Χριστίνα Φούσκα, Κώστας Χριστοδούλου
μουσική:
Παναγιώτης Μίτσης
εξώφυλλο:
Ματίνα Χελιδώνη
σκιάχτρα σε φωτογραφίες και βίντεο:
Γιάννης Ευαγγέλου
φωτο:
Παναγιώτης Μίτσης
Παρακάλαμος, άνοιξη ως φθινόπωρο 2021, home studio
παραγωγή: Παναγιώτης Μίτσης - Ομάδα Τέχνης Α.Ν (Αφηγηματικός Νους)
