|
1. |
|
|
|
|
Μη με ξυπνάτε παρακαλώ
Είναι όμορφος ο ύπνος με ανοιχτά τα μάτια.
Αφήστε με να ονειρεύομαι.
Αφήστε με
Δεν ενοχλώ φαντάζομαι...
Είμαι λειτουργικός
Ακούω τις εντολές
Κοιτάζω λίγο κι αλλού αν χρειαστεί.
Μόνο μη με ξυπνάτε
Μ αρέσει να κοιμάμαι με τα μάτια ανοιχτά
Κι αν σας τρομάζω είναι που χαμογελώ
Κι ας μη μιλώ.
Είναι που περπατάω κι ονειρεύομαι
Χωρίς φτερά
Δεν είσαι πουλί μου είπαν
Δεν είσαι πουλί
Δεν είσαι πουλί
Δεν είσαι πουλί
Δεν είσαι πουλί
Το κατάλαβα.
μα σας παρακαλώ αφήστε με.
σας παρακαλώ αφήστε με.
Αφήστε με.
Δεν σας ζητώ Να με ακολουθήσετε
Δεν σας ζητώ Ούτε να με κοιτάτε.
Γυρίστε το βλέμμα αλλού.
Μόνο αφήστε με.
αφήστε με.
Πέρασαν οι μέρες
Μέρες τρεις
Χάθηκε.
Χάθηκε.
Τον βρήκαν στους βράχους.
Κοιμόταν
Κοιμόταν με τα μάτια ανοιχτά.
με τα μάτια ανοιχτά
|
|
2. |
|
|
|
|
Είναι και κάποιοι άνθρωποι σκυφτοί
Κουβαλούν την ιστορία τους στο βλέμμα
Σέρνουν τα πόδια στην άσφαλτο
Πάντα, κρυφά αναρωτιούνται
Τι χρώμα έχει η ζωή;
Τα χέρια στις τσέπες
Την πίκρα στο στόμα.
Φωνάζουν χωρίς φωνήεντα
Κλαίνε χωρίς σύμφωνα.
Σιωπηλό το βήμα
Σιωπηλή κι η ύπαρξη τους.
Μονάχα το ξημέρωμα
Συχνά τους συναντώ
Σε κάτι βρώμικα παγκάκια.
Συνηθίζουν να γελάνε δυνατά.
Λες και θέλουν να ενοχλήσουν τη σιωπή που ουρλιάζει μέσα τους.
Λίγο πριν φωτίσει ηερημιά τους.
Τους λένε τρελούς κι αλήτες.
Κάτι μεθυσμένοι που παίζουν τους ευτυχισμένους.
Άλλοι τους κερνάνε τσιγάρο
Κι άλλοι φτύνουν τον κόρφο τους.
Λίγο πριν φωτίσει
Κάποιος ζωγράφισε στη ράχη τους ένα δέντρο
Σκυφτό Γυμνό Γερμένο.
Να 'χουν κάπου ν' ακουμπούν τα όνειρα τους.
|
|
3. |
|
|
|
|
Τις παλάμες να κοιτάς
εκεί γράφονται οι ιστορίες
εκεί
στις βαθιές γραμμές
εκεί
στα χαραγμένα τα αγγίγματα
τα τραχιά
τις παλάμες να κοιτάς
τους καθρέφτες των χεριών
|
|
4. |
|
|
|
|
Μάθε
Ανάποδα
Τις λέξεις να διαβάζεις
Χωράνε
Καλύτερα
Στα κύτταρα σου
Διακρίνονται
Στο μικροσκόπιο
Καθαρά
Λίγο πριν
Ξεψυχήσουν
|
|
5. |
|
|
|
|
Κι αυτοί που μείνανε παιδιά
Μαλώνουν τα βράδια
Με τ αστέρια
Σιχτιρίζουν την τύχη τους
Την πόρνη
Που τυχαία συνευρέθηκε
Με τη μοίρα
Ωραία και απρόβλεπτη
Παράξενη.
Με πράσινα μαλλιά
Χόρτα λιμνίσια
Κάνει παρέα με βάλτους
Ακούει τα βουτηχτάρια
Να κράζουν
Χώνοντας τα κεφάλια τους στα νερά
Να μη βλέπουν τη φρίκη
Παιδιά ανανούριστα
Ατάιστα
Χρωματιστά παιδιά
Με άδειο στομάχι και πλουμιστή καρδιά.
Κι αυτοί που μείνανε παιδιά
Ακόμη τραγουδούν
Γυμνοί από ψέμα
Κι απαρηγόρητοι σχεδόν
Χαώδεις
Σμιλεγμένοι κι αόρατοι
Από "ανθρώπου" μάτι
Ανθρώπου;
Είπα ανθρώπου;
|
|
6. |
|
|
|
|
Τούτη η νύχτα κάθισε αποκαμωμένη στα γόνατα μου.
Με μια σταγόνα ιδρώτα στο δεξί κρόταφο.
Ζητούσε να την αγαπήσω
Να την ταχταρίσω σαν μικρό παιδί.
Να της κάνω τα χατίρια
Ζητούσε.
Άυπνη Και άπνοη
Τούτη η νύχτα
Με μια Φέτα φεγγάρι Στα μαλλιά.
|
|
7. |
|
|
|
|
Εμείς εδώ
περιμένουμε τις νύχτες
Τις νύχτες με βαριά συννεφιά
χωρίς φεγγάρι
με βαριά συννεφιά και δυνατούς βοριάδες
Περιμένουμε μέχρι να 'ρθει η ώρα
κι αποκοιμιόμαστε
Λίγοι που ξενυχτάν ακόμα
βλέπουν τα χαράματα
τους αγγέλους να ξαναγυρνάν στον ουρανό
καβάλα στα φτερωτά τους άλογα
Σήμερα είναι μια τέτοια νύχτα
|
|
8. |
|
|
|
|
Πιάσε να σκεπαστούμε
σεντόνι της βροχής
Πέφτουν σταγόνες
θόρυβος σιωπής
Μαύρη νυχτιά
μαχαίρια αστραπές
κόβουν κομμάτια
χορταίνουν ψυχές
Λάλησε πουλί
ήρθε το πρωί
Βαθύ το μπλε
πριν την ανατολή
Το μπλε που σε τραβάει
το μπλε που σε λυπεί
γίνεται φως και πάει
η μέρα περπατεί
|
|
9. |
|
|
|
|
Σε πήγαν τα πόδια χωρίς σκοπό
Σ’ έρημους τόπους, σ’ άδεια σοκάκια
Σπίτια χωρίς σκεπές , κλειστά
Σπίτια στον άνεμο
Τις ιστορίες τους κανείς δε θα μάθει
Σπίτια που κράζουν στους διαβάτες
Πού πάνε οι ανθρώποι όταν φεύγουν
Κάτι πουλιά χτίσαν φωλιές
Σε καμινάδες ετοιμόρροπες
Κενά κουφάρια ζωής που προσπερνά
Τοίχοι που πέφτουν
Σε συνοδεύει μια θλίψη βαριά
Σπίτια που κράζουν στους διαβάτες
Πού πάνε οι ανθρώποι όταν φεύγουν
Φύγαν οι μέσα, φύγαν
Πώς νιώθουν τα σπίτια στο σκοτάδι
Τι περιμένουν
Τοίχοι που πέφτουν
Κάθε ιστορία έχει ένα τέλος
Πού πάνε οι ανθρώποι όταν φεύγουν
|
|
10. |
|
|
|
|
Τι θέλει η ψυχή για να πετάξει
Ένα χάδι θέλει
Μονάχα ένα χάδι
Τώρα που θα φύγεις
Να μη ξεχάσεις
Να πάρεις λίγη αγάπη για το δρόμο
Σ’ ένα σκοινί στην πίσω βεράντα
Οι συγκρούσεις μου στεγνώνουν
Αν είναι να φύγουμε ας φύγουμε
Μ’ ένα πετάρισμα στο στομάχι
Μια πεταλούδα στην καρδιά
Ας φύγουμε μ’ έναν έρωτα στο σάκο μας
Ας φύγουμε
|
|
11. |
|
|
|
|
Κρεμάσαμε τις στιγμές
Τις μνήμες μας
Σε καλώδια ηλεκτροφόρα
Λησμονιά
Ανάβουν τα φώτα της γιορτής
Τις αμέριμνες βόλτες
Θυμόμαστε αμυδρά
Πολύ μακρινά
Έχω χρόνια να σας δω τους λες
Γυρνάς στο σπίτι
Και τελειώνει και ξεχνάς
Και δε σε νοιάζει
Δε σε νοιάζει
Πού πάει ο χρόνος όταν φεύγει
|
|
12. |
|
|
|
|
Το ξεχασμένο καπέλο στην κρεμάστρα
Η μπύρα των οχτώ
Γεμάτο σταχτοδοχείο
Ανάκατα χρώματα σε παλιά πόρτα
Μια λιωμένη σοκολάτα
Γεμάτο το σταχτοδοχείο
Χτυπάει το κουδούνι
Κάτι παρατημένα αντίο
Τα μπλουζ των οχτώ και τέταρτο
Ήρθες;
Εσύ;
Ένα μαραμένο τριαντάφυλλο κι ούτε λέει να το πετάξει
Άπλυτα πιάτα, τηλεφωνήματα, εσύ;
Η τηλεόραση του γείτονα
Τα νέα των οχτώ και μισή
Κι ούτε που θέλει να τ’ ακούσει
Πάμε μια βόλτα;
Ζέστη
Ακόμα δε νύχτωσε
Έχω καιρό να λάβω νέα σου
Βάζει σε παρένθεση τις ώρες
Είναι που δεν έχει και φεγγάρι
Με τις θύμησες ο άνθρωπος δε ζει
Σβήνει τον ήχο
Στο συρτάρι το κλειδί
Κλείνει τα μάτια
Η μπύρα των οχτώ θα βγει περίπατο
Σε μια αφέγγαρη νύχτα
Πάμε μια βόλτα;
|
released February 23, 2022
